Voor het werk “Fijkes” is mijn oma mijn vertrek punt geweest. Oma heeft al 10 jaar de ziekte van Alzheimer. Hierdoor vergeet ze af en toe even iets. Echter kleeft een negatief beeld aan vergeten. Vergeten klinkt als ‘vernietigen’, ‘verleden’, ‘voorbij’. Dit zijn allemaal woorden die verlies uitdrukken. Echter heeft oma mij laten zien dat dit niet altijd negatief hoeft te zijn. Ik vind dat we vergeten vanuit een positieve kant moeten bekijken. Oma beleeft en ontdekt mooie momenten of dingen steeds weer opnieuw, alsof ze nooit eerder gebeurd zijn. Hierdoor kan ze ook extra genieten van het leven. Vergeten geeft je ruimte voor iets nieuws. Of dat nou een nieuwe herinnering is of een persoonlijke les. 

“Fijkes” bestaat uit een serie  functieloze objecten die wel functies lijken te hebben. De gebruiker weet niet hoe ze deze objecten moeten gebruiken en beleven een klein moment van ongemakkelijkheid en desoriëntatie. Ze leren een object opnieuw kennen. Net zoals mijn oma, die steeds weer objecten opnieuw moet leren kennen net als de functie hiervan. Hoe gaan de gebruikers met de objecten om? Wat zien ze in deze objecten? Uit welke tijd denken ze dat de “Fijkes” komen? Dat wil ik heel vrij houden. Ik vind het juist interessant als iedereen het object anders ervaart. Ook vragen de gebruikers zich of het kunst, design, een wetenschappelijk onderzoek, gebruiksvoorwerpen of gewoon speelgoed is. De onwetendheid van de objecten wakkert een bepaalde aangeboren nieuwsgierigheid en speelsheid aan die heel interessant is om te onderzoeken. Het wordt hierdoor een soort autonoom antropologisch onderzoek.